پل های عابر پیاده ایزدشهر، سود تبلیغات یا رفاه مردم؟

زمانی که به واسطه پیشرفت و گسترش چشمگیر جمعیت و رشد شتابان صنعتی شدن ، اختلاط حرکت سواره و پیاده به ویژه در مراکز شهرهای بزرگ بوجود آمد ، حضور وسیع و تردد زیاد وسایل نقلیه در سطح شهرها انسان را به تفکر برای راه چاره برای جداسازی مسیرهای عابران پیاده از اتومبیل ها وادار کرد. پل های عابر پیاده دستاورد تفکر بشر در این حوزه بوده است.

متاسفانه در سال های اخیر بواسطه سود جویی افراد غیر حرفه ای و ناآشنا با دانش تبلیغات و همچنین همکاری شهرداری ها با اینگونه افراد، شاهد پیشرفت بی رویه و غیر اصولی پل های عابر پیاده شهری برای پر کردن جیب های آنان هستیم. که بدون انجام تحقیقات اولیه و حتی رعایت اصول ساخت فنی پل های عابر پیاده و به بهانه آسایش و امنیت عابران پیاده فضاهای شهری را قربانی طمع خود می کنند.

1.پل های عابرپیاده مکانیزه

2.زیرگذر های عابر پیاده

عمده ترین دلایل نصب پل های عابر پیاده :

- افزایش سرعت وسایل نقلیه و کاهش ترافیک و آلودگی هوا

-افزایش ایمنی عابرین پیاده و جلوگیری از خطرات جانی و مالی

- کاهش آمار تصادفات بواسطه تداخل حرکت عابر پیاده در عرض خیابان

- ارتقاء کیفیت بصری و ایجاد زیبایی در مبلمان شهری

تهدیدها :

- در حال حاضر، یکی از ملاک‌های اصلی ساخت بسیاری از پل های عابر پیاده به ویژه در شهرهای کشور تنها ایجاد فضاهایی جهت تبلیغات شهری بوده و مطالعات علمی، مدون و همه جانبه نگری در زمینه مکان‌یابی آنها وجود ندارد.

- عدم ساخت استاندارد و اصولی پل های عابر به منظور کاهش هزینه ساخت و در نظر نگرفتن رفاه و امنیت عابران

- بی توجهی به محدودیت‌های کودکان، سالمندان و ناتوانان جسمی و حرکتی در اولویت بخشی به حرکت سواره، عابران پیاده را به ارتفاع تبعید کرده و آنها را مجبور به تحمل برخی سختی‌ها می کند که به همین واسطه پل های عابر پیاده می بایست مجهز به پل های برقی و یا آسانسور جهت سهولت در استفاده باشند و یا حداقل از پله های استاندارد استفاده شود.

- تبدیل پلهای عابرپیاده به فضای بی‌دفاع شهری به دلیل نصب و پوشیده شدن از تابلوهای تبلیغاتی که ترس و احساس ناامنی برای عابران پیاده تولید می کنند و بالقوه پذیرای آسیبهای اجتماعی هستند.

و اما بررسی پل های عابر پیاده شهر ایزدشهر:

خیابان امام شهر ایزدشهر که خیابان اصلی این شهر می باشد از نظر قوانین راهنمایی و رانندگی هنوز شکل شهری به خود نگرفته و ان هم بدلیل نبود کمربندی یا خیابانی برای گذر ماشین های عبوری از این شهر و طولانی بودن این خیابان می باشد که سرعت 60 کیلومتر مجاز درون شهری را به 90 کیلومتر در ساعت ارتقا داده و همین سرعت زیاد تهدید بیشتری برای عابرین پیاده چه در کنار خیابان و چه در حال گذر از خیابان ایجاد می کند که التزام برای ایجاد پل های عابر پیاده را در این شهر چند برابر می کند.

از نظر پراکندگی پل های عابر پیاده، وقتی نگاهی به جانمایی این پل ها در سطح شهر میکنیم، در کنار کلیه مراکز آموزشی و فرهنگی و بهداشتی و  همچنین مکان های پر رفت و آمد پل های عابر پیاده قرار گرفته و مکان یابی برای نصب پل های عابر پیاده بخوبی انجام گرفته است.

اما وقتی به ساخت اصولی و استاندارد این پل ها که میرسیم با مشکلات متعددی روبرو میشویم که گویی تنها چیزی که در طراحی و ساخت این پل ها دیده نشده رفاه عابرین و استفاده کنندگان از این پل ها می باشد. 

برای استفاده از این پل ها در وهله اول نیاز به عبوری مناسب برای استفاده از این پل ها می باشد اما زمانی که نگاهی به محل عبور استفاده از این پل ها می کنیم سوالی پیش می اید که آیا واقعا نظارتی بر روی ساخت و طراحی این پل ها صورت گرفته؟ و ایا این پل ها برای استفاده شدن طراحی شده؟

همانطور که در عکس بالا میبینید هیچ گونه عبوری برای استفاده مردم در کنار بلوار وجود ندارد و مردم برای استفاده با مانعی به نام جدول و باغچه کنار خیابان روبرو هستند. وجود تیکه های بلوک و سنگ و کلوخ هم رنگ و بوی خاصی به این فضا داده است که خطرات زیادی را برای عابرین پیاده بخصوص افراد مسن و کودکان ایجاد میکند.

این هم عکسی دیگر که تقریبا 50 % پل های عابر پیاده شهر با این مشکل روبرو هستند.

بعد گذر از این موانع برای استفاده از پل های عابر به پله های طراحی شده در این پل ها میرسیم. پله های گرد با ارتفاع زیاد که در یک گوشه جای پا به حدود 5 سانت و در سمت دیگر به 30 سانت استاندارد میرسد. یعنی عملا تنها یک سمت ان قابل استفاده می باشد و سوالی مطرح میشود که ایا این پله ها یه طرفه می باشد؟ در هنگام عبور دو نفر با جهت مخالف چه اتفاقی خواهد افتاد؟ 

از پله ها بالا می روید ، حدود دو دور و نیم دور خودتون خواهید چرخید تا به قسمت بالای پل برسید، جالب است بدانید در نظام مهندسی ساختمان استفاده از پله گرد با این ارتفاع در ساختمان ممنوع می باشد، چه می شود که به خودشان میرسد این قوانین فراموش می شود.

در شهر های بزرگ مانند تهران با وجود فضای بسیار کم و محدود قابل استفاده شهری حتی یک عدد از این پله ها در پل های عابر پیاده استفاده نشده است و در شهری با این همه فضای آزاد چه لزومی به استفاده از این پله ها دیده شده؟ آیا جز نادیده گرفتن رفاه مردم بخاطر سود شخصی دلیل دیگری می تواند داشته باشد؟

با پشت سر گداشتن پله به خود پل میرسیم، در نگاه اول چیزی که نظرتان را جلب می کند عرض کم پل می باشد که از استاندارد ساخت پل های عابر کمتر می باشد و با توجه به توریستی بودن شهر و چند برابر شدن جمعیت شهر در زمان تعطیلات، این عرض کم پاسخگوی این حجم ادم خواهد بود؟، ایا اینده نگری صورت گرفته یا نه؟ 5 سال دیگر با افزایش جمعیت شهر  پل را تعویض خواهند کرد تا به رفاه مردم اهمیت دهند؟!!!!

مورد قابل توجه بعدی عدم مسقف بودن این پل هاست. با توجه به موقعیت جغرافیای ایزدشهر بیشتر از نیمی از سال شاهد باران در شمال کشور هستیم ، دست اندرکاران شهری خیلی راحت از کنار این موضوع گذشته اند. حدود نیمی از پل های عابر فاقد سقف می باشد و نیمی دیگر هم که دارند به دلیل عدم رسیدگی از بین رفته و این موضوع یعنی در زمان بارش باران این پل ها قابلیت استفاده ندارند. مسقف بودن پل نه تنها عابرین را از باراش باران در امان نگه میدارد، در فصل گرم هم مانع از تابش مستقیم افتاب می شود. بی توجهی به این موضوع بدون شک نشان دهنده ی  بی اهمیت بودن رفاه مردم برای مسئولین این شهر می باشد.

موضوع دیگر مسئله روشنایی این پل هاست. تمامی پل های عابر پیاده همانطور که میبینید فاقد روشنایی در شب می باشند که باز هم محدودیت دیگری برای استفاده از پل ایجاد کرده است و با توجه به تابلو های تبلیغاتی که در دو طرف پل نصب شده، هیچ گونه نوری از خیابان هم مسیر پل را پوشش نمیدهد این در حالی است که برای تابلو های تبلیغاتی هر یک متر یک پروژکتور قوی تعبیه شده اما برای خود پل دریغ از یک لامپ کوچک.

با توجه به موارد اشاره شده در بالا ، می توان نتیجه گرفت در ساخت و طراحی این پل ها تنها چیزی که در نظر گرفته شده کاستن هزینه ها برای افزایش سود افراد و مجموعه های مربوط بوده که رفاه مردم حتی سر سوزن برایشان ارزشی نداشته و به اسم مردم و رفاه مردم این پل ها را نصب کرده و با نصب تابلو های تبلیغاتی در حال پر کردن جیب خود هستند و این موضوع باعث تاسف برای شورای شهر و شهرداری که در رابطه مستقیم با این موضوعات هستند می باشد.

اما موضوع دیگری که علاوه بر موارد بالا قابل توجه می باشد تبدیل پلهای عابرپیاده به فضای بی‌دفاع شهری به دلیل پوشیده شدن از تابلوهای تبلیغاتی ، که ترس و احساس ناامنی برای عابران پیاده ایجاد می کنند. عدم رویت پذیری، محاط بودن و نبود فرصت نظارتی مثل پل های عابر پیاده ایزدشهر که عموما توسط تابلوهای تبیلیغاتی پوشانده شده اند به لحاظ کالبدی و فیزیکی به گونه ای طراحی شده اند که بالقوه پذیرای آسیبهای اجتماعی هستند. این موضوع می تواند مورد توجه نیروی انتظامی ایزدشهر هم باشد که تا جایی که امکان دارد با از بین بردن این گونه مکان ها که امکان وقوع جرم را افزایش می دهد به امن شدن این شهر توریستی کمک کند و بدانیم همواره پیشگیری بهتر از درمان است. شهرداری تهران با درک و تایید این موضوع و برای کاهش اینگونه اسیب های اجتماعی اقدام برداشتن تابلوهای تبلیغاتی از یک طرف پلهای عابر پیاده کرده تا رفاه و ارامش مردم را بخاطر سود حاصل از تبلیغات از بین نبرند.

در کشورهای توسعه یافته وقتی یک پروژه عمرانی در سطح شهر اجرا می شود از آغاز عملیات تا پایان آن در کنار طراحان و مهندسان فنی، تکنسین های اجتماعی و حتی روان شناسان اجتماعی نیز حضور دارند و باهم هم اندیشی می کنند و جامعه شناسان به ارزیابی تاثیرات اجتماعی پروژه توجه دارند زیرا فضای شهری نمودی از جامعه است. حال اگر راهکار جزیی برای خلق فضاهای بادفاع بیان شود می توان به موارد زیر اشاره کرد مثلا در صورت نصب پل هوایی برای عبور افراد باید پل جایی تعبیه شود که قابل رویت باشد و توسط تابلوها و سایر الحاقات پوشیده نشود. یا مثال دیگر اینکه در مکان یابی پارکها باید دقت کرد تا ناهمواریها و گنج ها و گوشه ها زیاد نباشد. می توان با مداخلات مدیریتی به اصلاح و یا کاهش فضاهای بی دفاع شهری کمک کرد.

استاندارد ترین پل عابر پیاده ایزدشهر در عکس بالا می باشد که فاقد روشنایی و همچنین عبور مناسبی  بدلیل وجود جدول کنار خیابان می باشد که عبور را برای افراد مسن و کودکان پر خطر می کند. همانطور هم که از سقف ورودی میبینید هیچ گونه نگهداری از این پل ها صورت نمیگیرد که وضعیت غیر استاندارد پل های عابر ایزدشهر را بد و بدتر کرده است.

 شایسته است مسئولین شهری شهر پر درآمد ایزدشهر با دقت بیشتر به شناسایی مشکلات شهری شهر ایزدشهر پرداخته و در راستای رفع آن بکوشند.